سولفونامیدها مزایای طیف ضد باکتریایی گسترده ، خواص پایدار ، قیمت پایین و انواع آماده سازی را برای انتخاب دارند. ساختار اساسی سولفونامیدها P-sulfanilamide است. این می تواند در سنتز اسید فولیک باکتریایی تداخل داشته و بر رشد و تولید مثل آن تأثیر بگذارد ، در نتیجه بیشتر باکتری های گرم مثبت و برخی باکتری های منفی را مهار می کند.

باکتریهایی که نسبت به سولفا بسیار حساس هستند عبارتند از: استرپتوکوک ، پنوموکوک ، سالمونلا و غیره و نسبتاً حساس عبارتند از: استافیلوکوکوس ، اشرشیاکلی ، پاستورلا ، شیگلا ، لیستریا ، برخی از اکتینومیسس و ترپونم hyodysenteriae همچنین به سولفونامیدید حساس هستند. همچنین در برابر تک یاخته های خاص مانند کوکسیدیا موثر است. باکتری های حساس به سولفونامیدها می توانند مقاومت ایجاد کنند.

در استفاده واقعی ، سولفونامیدها اغلب در رابطه با سایر داروها استفاده می شوند. بسیاری از عوارض جانبی استفاده طولانی مدت از سولفونامیدهای اولیه ، اختلال در دستگاه ادراری ، اختلال کلیوی و کاهش مصرف خوراک است.

به منظور کاهش عوارض سمی و جانبی آن ، ابتدا دوز باید مناسب باشد و نباید به خواست افزایش یابد یا کاهش یابد. اگر دوز خیلی زیاد باشد ، عوارض سمی و جانبی را افزایش می دهد و اگر دوز خیلی کوچک باشد ، نه تنها اثر درمانی نخواهد داشت بلکه باعث می شود باکتری های بیماری زا مقاومت در برابر دارو ایجاد کنند. دوم ، برای کاهش دوز با سایر داروها ، مانند هم افزایی آمپرولین و سولفونامید استفاده کنید. سوم ، اگر فرمول اجازه دهد ، می توان مقدار مساوی بی کربنات سدیم را اضافه کرد. چهارم ، باکتریها می توانند درجات مختلفی از مقاومت متقاطع داروهای سولفا تولید کنند ، بنابراین وقتی در برابر داروی خاص سولفا مقاوم می شوند ، جابجایی به داروی سولفا دیگر مناسب نیست. به طور کلی ، دوز اولیه داروهای سولفا باید دو برابر شود و پس از دوره حاد ، دارو باید اصرار داشته باشد که 3-4 روز قبل از آن متوقف شود.