سولفونامیدها دارای مزایای طیف گسترده ضد باکتریایی، خواص پایدار، قیمت پایین و انواع آماده سازی برای انتخاب هستند. ساختار اصلی سولفونامیدها p-sulfanilamide است. این می تواند با سنتز اسید فولیک باکتریایی تداخل داشته باشد و رشد و تولید مثل آن را تحت تاثیر قرار دهد و در نتیجه بیشتر باکتری های گرم مثبت و برخی باکتری های منفی را مهار کند.

باکتری هایی که به سولفا بسیار حساس هستند عبارتند از: استرپتوکوک، پنوموکوک، سالمونلا و غیره و نسبتاً حساس عبارتند از: استافیلوکوک، اشریشیا کلی، پاستورلا، شیگلا، لیستریا، برخی از اکتینومایس ها و ترپونما هیودیسنتریا نیز حساس به سولفونامیدها. همچنین در برابر تک یاخته های خاصی مانند کوکسیدیا موثر است. باکتری های حساس به سولفونامیدها می توانند مقاومت ایجاد کنند.

در استفاده واقعی، سولفونامیدها اغلب همراه با سایر داروها استفاده می شوند. بیشتر اثرات نامطلوب استفاده طولانی مدت از سولفونامیدهای اولیه، اختلالات دستگاه ادراری، نارسایی کلیوی و کاهش مصرف خوراک است.

برای کاهش عوارض سمی و جانبی آن ابتدا باید مقدار مصرف آن مناسب باشد و به میل خود آن را کم یا زیاد نکنید. اگر مقدار مصرف بیش از حد زیاد باشد، عوارض سمی و جانبی را افزایش می دهد و اگر دوز بسیار کم باشد، نه تنها اثر درمانی ندارد، بلکه باعث ایجاد مقاومت دارویی در باکتری های بیماری زا می شود. دوم، برای کاهش دوز، با سایر داروها مانند آمپرولین و سینرژیست های سولفونامید استفاده کنید. سوم، اگر فرمول اجازه می دهد، می توان به مقدار مساوی بی کربنات سدیم اضافه کرد. چهارم، باکتری‌ها می‌توانند درجات مختلفی از مقاومت متقاطع به داروهای سولفا ایجاد کنند، بنابراین وقتی به یک داروی سولفای خاصی مقاوم هستند، تغییر به داروی سولفای دیگر مناسب نیست. به طور کلی دوز اولیه داروهای سولفا باید دو برابر شود و بعد از دوره حاد باید 3 تا 4 روز اصرار کرد که دارو قطع شود.