بحث در مورد نارسایی کلیوی سگ دوباره

-نارسایی پیچیده کلیه

در حدود 10 روز گذشته، دو سگ نارسایی حاد کلیه را تجربه کرده اند، یکی ترک کرده است و صاحب حیوان دیگر هنوز به سختی برای درمان آن تلاش می کند. دلیل اینکه ما در مورد نارسایی حاد کلیه کاملا واضح هستیم این است که در اولین آزمایش بیوشیمیایی، شاخص های کبد و کلیه بسیار سالم بودند و هیچ نشانه ای از نارسایی کلیه در بدن وجود نداشت. پس از 1-2 روز معاینه، بدن ناگهان احساس ناراحتی کرد، با کاهش اشتها، ضعف جسمانی و بی حالی ذهنی. سپس در روز سوم مراجعه به بیمارستان برای معاینه، شاخص های کلیوی نارسایی کلیوی آشکار را نشان دادند و شاخص های کبدی نیز افزایش یافتند. به زودی، سایر بیماری های مهم اندام مانند اورمی، نارسایی قلبی و آنسفالوپاتی کبدی یکی پس از دیگری در عرض چند روز ظاهر شدند. هر یک از این بیماری های فردی می تواند منجر به مرگ سگ شود... چرا نارسایی کلیه اینقدر ترسناک است؟ آیا پس از بروز نارسایی کلیه هنوز امیدی وجود دارد؟

نارسایی کلیه در سگ چیست؟ اولاً، نارسایی کلیه یک بیماری منفرد نیست، بلکه یک اصطلاح جمعی برای بسیاری از پاسخ های بیماری مربوط به سلامت کلیه و کاهش عملکرد است. کلیه سالم مسئول تنظیم مایعات در بدن، ترشح هورمون های لازم برای تولید گلبول های قرمز خون، پاکسازی سموم متابولیک و حفظ تعادل کلی الکترولیت ها است. هنگامی که کلیه مشکلاتی دارد، نمی تواند این وظایف را به طور موثر انجام دهد، بنابراین نارسایی کلیوی اغلب منجر به کم خونی، عدم تعادل الکترولیت، اسیدوز، آلکالوز و اورمی می شود.

نارسایی کلیه سگ را می توان به نارسایی حاد کلیه و نارسایی مزمن کلیه تقسیم کرد. شایع ترین علت نارسایی حاد کلیه مربوط به مصرف سموم یا عفونت است که ممکن است در عرض چند ساعت یا چند روز باعث کاهش ناگهانی عملکرد کلیه شود. اکثریت قریب به اتفاق نارسایی حاد کلیه تشخیص علت بیماری دشوار است، مگر اینکه داروی نادرستی باشد که بتوان آن را از طریق سوابق دارویی تعیین کرد. نارسایی مزمن کلیه پیشرفتی است که هفته ها، ماه ها یا حتی سال ها ادامه می یابد و عملکرد کلیه ها کاهش می یابد. در ایالات متحده، بخش بزرگی از آن به طور مستقیم با افزایش سن مرتبط است و در چین، مصرف طولانی مدت مواد غذایی مضر یا عادات غذایی غیر علمی نیز مرتبط است. تعیین علت نارسایی مزمن کلیه دشوارتر است. تنها زمانی که کلیه بیش از 75 درصد از عملکرد خود را از دست بدهد، تظاهرات آزمایشگاهی وجود خواهد داشت. به احتمال زیاد بعد از یک سال خوردن یک غذای خاص مشکلی پیش نیاید. تا زمانی که به یک سال و یک روز برسد، کلیه از کمیت به کیفیت بدتر می شود و منجر به نارسایی کلیه می شود.

عوامل محرک نارسایی کلیه

هر عاملی که بر سلامت کلیه تأثیر بگذارد می تواند منجر به نارسایی کلیه شود. در صورت تفصیل، دلایل را می توان به طور تقریبی به نکات زیر تقسیم کرد

1: پیری نه تنها به صورت ضعیف و استقامت ظاهر می شود، بلکه منجر به کاهش کارایی تجدید سلول های احشایی و تضعیف تدریجی عملکرد اندام ها می شود. این دلیل اصلی نارسایی مزمن کلیه ناشی از عوامل غیر خارجی است. در مقاله های قبلی در مورد سگ های مسن معرفی کردیم که بیماری های قلبی و کلیوی شایع ترین علت مرگ در سگ های مسن است.

2: مشکلات مادرزادی رشدی یا ژنتیکی، رشد غیرطبیعی کلیه، کیست کلیه یا داشتن تنها یک کلیه در بدو تولد، همگی می توانند منجر به بار قابل توجهی بر کلیه ها شوند که همگی می توانند منجر به نارسایی کلیه شوند.

3: عفونت های باکتریایی، بسیاری از بیماری های عفونی و باکتری ها می توانند به کلیه ها حمله کنند و باعث آسیب به سلول های کلیه شوند. بیشتر آنها به دلیل شنا در آب آلوده و کثیف یا نوشیدن آب کثیف از محیط های وحشی بیرون ایجاد می شوند. این باکتری ها یا ویروس ها معمولا باعث التهاب کلیه و آسیب سلولی و به دنبال آن ضعیف شدن عملکرد کلیه، افزایش فشار و در نهایت نارسایی کلیه می شوند.

4: سمیت کلیوی شایع ترین علت نارسایی کلیه در چین است و مواد سمی می تواند به سلول های کلیه آسیب برساند. وقتی سگ ها غذاهای سمی مانند ضد یخ و نیلوفرها می خورند، بسیاری از غذاها می توانند باعث نارسایی کلیه شوند و حتی دارویی برای درمان آن ندارند. بسیاری از داروها نیز می توانند باعث نارسایی کلیه شوند، مانند بسیاری از داروهای سرماخوردگی و جنتامایسین. حداقل نیمی از دستورالعمل های دارو بیان می کند که بیماری کلیوی باید با احتیاط درمان شود یا برای نارسایی کلیوی از دوز کاهش یافته استفاده شود.

5: کم آبی شدید کوتاه مدت، اسهال مداوم، استفراغ، سوختگی، خونریزی شدید، آسیت و غیره.

-نارسایی مزمن حاد کلیه

نارسایی حاد و مزمن کلیه هر دو بیماری بسیار جدی هستند که می توانند زندگی سگ ها را تهدید کنند. نارسایی حاد کلیه ممکن است در عرض چند روز از بین برود، اما خوبی این است که با درمان مناسب، شانس خوب می تواند منجر به بهبودی کامل شود. نارسایی مزمن کلیه ممکن است در کوتاه مدت علائم واضحی را نشان ندهد، اما پیشرفت بیماری متناوب است و به طور کامل قابل درمان نیست. فقط می تواند کلیه ها را از از دست دادن کامل عملکرد خود حفظ کند و کیفیت زندگی را طولانی تر کند.

طبق انجمن بین المللی کلیه (IRIS)، نارسایی مزمن کلیه به چهار سطح طبقه بندی می شود. هرچه این سطح بالاتر باشد، حیوانات خانگی علائم بیشتری را تجربه می کنند و هرچه درمان زودتر انجام شود، طول عمر آنها بیشتر می شود. طبق آمار انجمن، میانگین زمان بقای سگ ها در مرحله اول نارسایی مزمن کلیه بیش از 400 روز، متوسط ​​زمان بقا در مرحله دوم 200-400 روز، مرحله سوم 100-200 روز و بقا است. زمان در مرحله چهارم فقط 14-80 روز است. در حقیقت، تشخیص زودهنگام بیماری ها و مراقبت علمی صاحبان حیوانات خانگی نقش تعیین کننده ای در طول عمر دارد. به غیر از دیالیز، در واقع هیچ درمان دارویی خاصی برای نارسایی کلیه وجود ندارد، بنابراین نتیجه درمان بی رویه ممکن است در واقع سرعت پیشرفت بیماری را تسریع کند.

از آنجایی که تشخیص زودهنگام مهم است، تظاهرات نارسایی کلیه چیست؟ علت دشواری تشخیص نارسایی مزمن کلیه به این دلیل است که علائم اولیه آن بسیار نامشخص است و این کشف اغلب با عوامل تصادفی مانند افزایش ادرار در مثانه و کاهش دفع ادرار همراه است. به عنوان مثال، ضعف سیستمیک و بی حالی ذهنی ناشی از کاهش محتوای پتاسیم در خون. به عنوان مثال، استفراغ مکرر و اسهال گاه به گاه. با بدتر شدن وضعیت، ممکن است علائم واضح تری مانند خون در ادرار، خواب آلودگی و بی حالی، کم خونی و رنگ پریدگی لثه ها، زخم های مداوم دهان، کاهش وزن قابل توجه، ضعف کنترل مغز بر روی بدن، راه رفتن ناپایدار، کاهش اشتها وجود داشته باشد. ادرار بیش از حد یا کاهش قابل توجهی؛

پس از مشاهده علائم فوق، بلافاصله حیوان خانگی خود را برای آزمایش بیوشیمیایی به یک بیمارستان نسبتا خوب نزدیک ببرید. به طور کلی انجام آزمایش بیوشیمیایی با 16 مورد یا بیشتر توصیه می شود که باید شامل شاخص های کلیوی مانند کراتینین، نیتروژن اوره و فسفر باشد. از آنجا که کبد و کلیه اغلب با هم رشد می کنند، بررسی شاخص های کبد نیز مهم است. بر اساس نتایج معاینه، ماهیت نارسایی کلیه را مشخص کنید، سعی کنید تا حد امکان علت نارسایی کلیه را شناسایی کنید و سپس درمان هدفمند را دریافت کنید. زندگی و رژیم غذایی را به شدت، به شدت و سپس به شدت کنترل کنید، تنها از این طریق می توان تا حد امکان پیشرفت بیماری را به تاخیر انداخت و کیفیت زندگی را افزایش داد.